2-19-2 طبيعت صوت[1]
صوت از ارتعاش به وجود ميآيد و در هوا يا هر محيطي كه كم و بيش ارتجاعي باشد، انتشار مييابد. يك جسم لرزان بخشي از انرژي خود را به شكل امواج صوتي به محيط پيرامون خود منتقل ميكند. انرژي صوتي به صورت تغيير در فشار هوا به شكل مثبت يا منفي عمل ميكند. (شكل 2-19-2 (الف))
شكل 2-19-2 (الف) منحني نمايش يك موج صوتي ساده
امواج صوتي با سرعت حدود 344 متر بر ثانيه در شرايط متعارفي در هوا انتشار مييابند، هنگامي كه اين لرزشها به پرده گوش برخورد ميكنند، توسط يك دسته از استخوانهاي واقع در گوش مياني تقويت شده و به پايانههاي عصبي اندام حس شنوايي واقع در گوش داخلي منتقل ميشوند و از آنجا به مغز راه مييابند. هر ارتعاشي كه موجب نوسان كامل يك ذره شود، يك سيكل[2] ناميده ميشود، تعداد سيكل در ثانيه را تواتر يا فركانس[3] ناميدهاند و واحد آن هرتز[4] ميباشد.
منحني يك صداي ساده به صورت سينوسي بوده و به شكل
2-19-2 (الف) نمايش داده ميشود. زمان نوسان كامل يك ذره يعني T را زمان
تناوب يا پريود نامند و بين اين زمان و فركانس رابطه برقرار است.
هر صدايي مانند صداي انسان، موسيقي و ديگر اصوات، ساده، يعني تك فركانس نيست، بلكه تركيبي از فركانسهاي گوناگون بوده و ميتواند مورد تجزيه و تحليل قرار گيرد. (شكل 2-19-2 (ب))
شكل 2-19-2 (ب) منحني نمايش ارتعاشي كه در اثر سر و صداي محيط ايجاد ميشود.
احساس شنوايي انسان و يا بلندي ظاهري صوتي كه توسط گوش درك ميشود، به هر دو عامل شدت و فركانس ارتعاشها بستگي دارد.