15-2-2 عوامل اتصال

براي اتصال قطعات مختلف چوب به يكديگر وسايل و طرق مختلفي وجود دارد. متداول‌ترين عوامل اتصال عبارتند از ميخها، پيچهاي مخصوص چوب، چسب و اتصالهاي چوبي (فاق و زبانه). در پاره‌اي موارد ممكن است تركيبي از روشهاي ياد شده به كار گرفته شود. چنانچه در نقشه‌هاي اجرايي جزئيات اتصال قطعات مختلف چوب معين نشده باشد، بايد نوع اتصال با توجه به استقامت، پاكيزگي، سهولت، شرايط جوي و قيمت تمام شده، انتخاب گردد.

براي چسبانيدن قطعات مختلف چوبي از چسبهاي حيواني، چسبهاي نباتي، صمغهاي مصنوعي، چسبهاي اپوكسي و كاستين (يا چسب ماستي كه درودگران آن را سريشم سرد مي‌نامند) استفاده شود.

چسبهاي حيواني ضد رطوبت نيستند، از اين رو بايد از آنها در مواردي استفاده شود كه كار ساخته شده در معرض رطوبت زياد قرار نگيرد. چسبهاي حيواني به سرعت خشك مي‌شوند، از اين رو هنگام استفاده از آنها، بايد كار قبلاً يك بار به صورت تمريني و بدون چسب روي هم سوار شده باشد تا در هنگام مونتاژ اصلي، سرعت عمل كافي وجود داشته باشد.

هنگامي كه از چسب كاستين استفاده مي‌شود، بايد ظرف مدت 15 تا 45 دقيقه (بسته به حرارت و رطوبت محيط) قطعات مختلف چوب روي هم سوار شده باشند. چسبهاي مصنوعي را بايد در محلهاي سرد و خشك نگهداري كرد، گرما و رطوبت موجب تغيير شيميايي اين چسبها مي‌شوند.

در مورد ويژگي انواع چسبها به مندرجات فصل دوم اين نشريه مراجعه شود.

در اتصال و مونتاژ قطعات مختلف كارهاي چوبي، بايد ويژگيهاي مصالح با مشخصات مندرج روي نقشه‌هاي اجرايي مطابقت داشته باشد.