3-2-3 برداشت خاكهاي فرسوده و يا نباتي سطحي[1]
خاكهاي فرسوده و يا نباتي سطحي به خاكهايي اطلاق ميشود كه براي تحمل بارهاي وارده از طرف سازه مناسب نباشند. لايههاي خاك حاوي مواد آلي شامل ريشههاي پوسيده گياهان و درختان و نظاير آن جزو خاكهاي نباتي محسوب ميشوند. خاكهاي فرسوده و يا نباتي براي خاكريزها، غير قابل مصرف بوده و بايد از تمام قسمتهاي عمليات خاكبرداري، گودبرداري و محل قرضهها، جمعآوري و در محلهاي تعيين شده توسط دستگاه نظارت ريخته شوند. خاكهاي نباتي معمولاً در نقاطي نظير پاييندست شيبها، روي سطوح شيبدار به منظور رويش گياهان و تثبيت آنها يا در محلهاي ديگر به منظور ايجاد فضاي سبز، حمل و ريخته ميشوند. خاكهاي نباتي اضافي و بدون مصرف، بايد زير نظر گروه نظارت به محلهاي تعيين شده، حمل، تخليه و فرم داده شوند.
در زمينهاي چمني با پوشش نازك علفي برداشت تا 15 سانتيمتر خاك نباتي توصيه ميشود، ولي در زمينهاي جنگلي عمليات تا برداشت كامل ريشه و كنده درختان و رسيدن به بستر مناسب ادامه مييابد. در هر حالت ميزان برداشت خاك نباتي، بايد در محل توسط دستگاه نظارت، تعيين و برداشت آن قبل و بعد از شروع عمليات صورتمجلس گردد.